Karın taneciklerinden
Güneşin yansımasıdır,
Beni alıp götürür
Eskilerde kar anılarına;
İlk yansıma, buz üzerinde
yokuştan tahta üzerinde kayışlarımıza
Kahkahalar çınlar kulaklarımda
arkadaşlarımın hepsinin eğlencele dolu kahkahalarına
Ne çok korkardım,
Ya düşersem
Ya kırılırsa bir yerim diye
Ama pes etmezdim
En önde, en hızlı kayan ben olacağım derdim hep
Derken ikinci yansıma alır beni,
götürür hüzünlü ve öfkeli bir anıya;
Binmemiştim arabasına
O inanılmaz kar yağışında
Okula götürmekti gayesi
Biz üşümeyelim, kayıp düşmeyelim diye
Düşünmüştü sadece
Ama,
Nasıl binerdim ki?
Nasıl yenerdim
O 'na olan öfkemi, kırgınlığımı
Nasıl derdim
"Neden bırakıp gittin beni" diye
O öfke ile,
Hüzüne, yalnızlığa ve terk edilmişliğie
Karşı verilen savaşın kahramanıydı
Buzların üzerinde korkusuzca yürüyen
Minicik Ayaklar....
2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder